Dans is, net als het orthodoxe christendom, ontzettend belangrijk in de Georgische cultuur en er kan niet van traditionele genderrollen worden afgeweken. Dat is een probleem voor Merab, die al danst sinds hij kan lopen, maar zijn homoseksualiteit steeds minder goed kan verbergen, vooral door zijn ontluikende verliefdheid op nieuweling Irakli. Wat volgt, meer coming-of-age dan liefdesverhaal, ontvouwt zich zoals Merabs dans. De film bouwt op tradities maar speelt er ook mee. Dat kan door sommigen, zoals Merabs dansleraar, als ‘spotten’ worden ervaren, maar is in werkelijkheid een lofzang op de veranderlijkheid van culturele identiteit. Hoewel de dreiging van geweld constant aanwezig is, weet Akin een teder en optimistisch portret te maken dat vooral aan het symbolische einde ontroert. Deze Zweedse Oscarinzending is een zachtaardig en buitengewoon belangrijk portret over homoseksualiteit in een conservatief land.
Links:
Trailer: