Er waart een vreemde ziekte rond, waarbij mensen plotseling hun geheugen verliezen. Het lijkt wel een pandemie, de ziekenhuizen strómen vol. Een geneesmiddel is er niet, maar de overheid heeft wel een programma ontwikkeld voor patiënten die niet worden opgehaald door familie of bekenden. Ook de melancholieke Aris kiest ervoor om mee te doen aan deze herprogrammering. Niemand vraagt naar hem, niemand kent hem. Dagelijks krijgt hij instructies voor uiteenlopende activiteiten. Zijn ervaringen houdt hij bij in een dagboek en door foto’s te maken. De bedoeling is dat hij met een nieuwe identiteit weer kan integreren in de maatschappij. Het uitgangspunt van dit droogkomisch drama is charmant en erg intrigerend. Is dit waar identiteit op berust? Hoe zou het zijn om weer helemaal bij nul te beginnen? Kunnen sommige dingen beter niet vergeten blijven? Wat onthouden we, en waarom? Weer zo’n heerlijke bevreemdende Griekse film.
