Jeroen van Strien

Hartveroverende, magisch originele film over de Italiaanse grootouders van de regisseur, die met vallen en opstaan zich ontworstelen aan de armoede om geluk en welvaart te vinden in Frankrijk.

De Catalaanse regisseur Albert Serra staat bekend om zijn subversieve en experimentele films. Pacifiction is zijn equivalent van een blockbuster: grootse cinema over een paranoïde Franse opzichter op Tahiti.

Als middelbareschooldocent Jean een leerling tegen het lijf loopt in een lesbische bar raakt ze geobsedeerd door de gedachte dat het meisje haar bij het schoolbestuur kan verlinken. Blue Jean is een keurige debuutfilm die de onmenselijkheid van anti-homo-wetgeving benadrukt.

Zakenman Fitzcarraldo (Klaus Kinski) wil een operahuis laten bouwen in het Peruaanse regenwoud – om bij zijn kavel te komen laat hij een stoomboot over de heuvels trekken.

Verpletterende debuutfilm over de twaalfjarige Dalva die moet leren dat de liefde die ze met haar vader deelde niet was wat ze dacht.

Little Richard: I Am Everything van regisseur Lisa Cortés exposeert het witwassen van de canon van de Amerikaanse popmuziek. De documentaire verheldert de zwarte, queer herkomst van rock ‘n roll, en stelt de eigenlijke schepper van het genre vast: Richard Wayne Penniman, ofwel Little Richard.

In zijn speelfilmdebuut Goodbye Stranger schetst Aaron Rookus de groeipijnen van een muziekliefhebbende millennial.

De Egyptisch-Zweedse filmmaker Tarik Saleh situeert zijn coming-of-age spionagethriller Cairo Conspiracy in de al-Azhar Universiteit, epicentrum van kennis en macht van de soennitische islam. Een visserszoon raakt er verwikkeld in een machtsstrijd tussen moskee en staat.

Een 92-jarige Française maakt met een taxichauffeur een laatste rit naar het verpleeghuis langs plekken en momenten die voor haar belangrijk waren.

Return to Seoul is een energiek drama over een vrijgevochten vrouw op zoek naar identiteit tijdens verschillende fases van haar jonge leven.

Joyland, winnaar van de Queer Palm in Cannes en openingsfilm van de Roze Filmdagen, is de eerste grote Pakistaanse film waarin een trans personage wordt gespeeld door een trans actrice.

The Quiet Girl (An Cailín Ciúin) is het ingetogen en betoverende debuut van de Ierse regisseur Colm Bairéad. De film vertelt een universeel verhaal over het vinden van je eigen plek, gezien door de ogen van de jonge Cáit.

Als de sceptische onderzoekspriester Filippo vanuit het Vaticaan naar een Limburgs grensdorp komt om een huilend Mariabeeld te onderzoeken, botst hij hard met de getraumatiseerde dorpsgemeenschap, die zich vastklampt aan hun wonder.

De twaalfjarige Adriana moet terwijl ze zelf worstelt met haar identiteit toezien hoe door de gemoedstoestand van haar moeder, de spanningen tussen haar ouders steeds groter worden in het Rome van de jaren 70.

Met enkele lijnen treffen regisseur José Miguel Ribeiro en zijn animatieteams de essentie van drie vrouwen, moeder, dochter en kleindochter, tijdens de burgeroorlog in Angola en daarna. Drie vrouwen die vechten. Elk op hun eigen manier, elk onverzettelijk.

Een familietripje mondt voor een Zwarte tiener uit in een gruwelijke tragedie. In het biografische drama Till zien we hoe zijn moeder vervolgens strijdt voor gerechtigheid.

Op knappe wijze vangt filmmaker Pierre Földes korte verhalen van de Japanse schrijver Haruki Murakami in animatievorm in zijn absurdistische film over drie inwoners van Tokio die in een existentiële crisis verkeren.

In deze neo-noir schetst regisseur Emin Alper een benauwend portret van de machtsdynamiek in een Turks provinciestadje. Het is niet moeilijk de gelijkenis door te trekken naar het landsbestuur, een interpretatie die de Turkse overheid treurig genoeg razendsnel bevestigde in aanloop naar de binnenlandse uitbreng van de film.

Empire of Light speelt zich af in een Engelse badplaats in het begin van de jaren tachtig en is een krachtig en aangrijpend verhaal over menselijke connectie en de magie van cinema, geregisseerd door Oscarwinnaar Sam Mendes.

Filmmaker Saeed Roustayi maakt de pijn en schaamte van intergenerationele armoede invoelbaar in een ijzersterk en met zwarte humor gelardeerd familie-epos.

Jezidi-vrouwen die in 2014 door IS werden ontvoerd vertellen in Daughters of the Sun over hun aangrijpende ervaringen. Documentairemaker Reber Dosky documenteert op poëtische wijze een recente geschiedenis die in de vergetelheid dreigt te geraken.

Het leven van een getrouwde kaftanmaker raakt uit balans als hij verliefd wordt op zijn leerling. Met dit intieme portret van een driehoeksrelatie bouwt de Marokkaanse filmmaker Maryam Touzani een heiligdom voor een delicate ziel.

Klondike was al gemaakt voor de Russische inval in Oekraïne. Maar Maryna Er Gorbachs visueel krachtige, visionaire film toont oorlog van binnenuit en vanuit vrouwelijk perspectief. Absurd en huiveringwekkend.

In dit verpletterende speelfilmdebuut herinnert een jonge moeder zich de zomervakantie die ze twintig jaar eerder met haar vader doorbracht. Op sublieme wijze vat en verstrengelt Aftersun de gekoesterde herinnering én het gevoel van verlies, beide opgeroepen door een oude vakantievideo.

Met zijn tiende speelfilm treedt Kôji Fukada explicieter dan ooit in de voetsporen van landgenoot Hirokazu Kore-eda, al draait zijn subtiele familiedrama niet om gemeenschap maar om eenzaamheid.

Op het ritme van de ruige IJslandse natuur toont Hlynur Pálmason in zijn derde speelfilm hoe een jonge Deense priester zich in de late negentiende eeuw stukloopt op dat onverbiddelijke landschap.

Het prijswinnende Saint Omer gaat over een rechtszaak, maar is allerminst een typisch rechtbankdrama. Het speelfilmdebuut van documentairemaker Alice Diop is een beheerste en indrukwekkende film over moederschap, immigratie en taal.

Wie zegt dat onbaatzuchtige liefde niet bestaat? In Return to Dust bloeit een tedere liefde op tussen twee outcasts op het Chinese platteland. En passant levert het drama kritiek op het moderne China.

Het uitstekende À plein temps volgt koortsachtig een alleenstaande moeder die bijna bezwijkt onder de druk. Niet aangekocht door Nederlandse distributeurs, maar gelukkig alsnog in de landelijke bioscopen te zien dankzij Filmhuis De Spiegel in Heerlen.

In de derde speelfilm van Todd Field wordt de succesvolle, charismatische dirigent Lydia Tár (Cate Blanchett) geconfronteerd met haar machtsmisbruik. De kracht van Tár is dat de kijker zelf over haar mag oordelen. Daarmee is het verbluffende psychologische drama tegengif voor zwart-witdenken.

Als de jonge Bastien aarzelend het water inloopt, doet hij dat alleen om de drie jaar oudere Chloé te bewijzen dat hij niet bang is. Welbeschouwd vormt dat een prachtig beeld van de onzekerheden die de puberteit met zich meebrengt.

Reflecteren op het filmmaken zelf is een van de wezenskenmerken van Jafar Panahi’s metacinema, ook weer in No Bears. Ondertussen kijkt hij weemoedig naar de kleine en grote machinaties van de macht in het land dat hij niet mag verlaten.

Chefs zijn geluidskunstenaars in de aangenaam vreemde wereld van Peter Stricklands Flux Gourmet, een heerlijke, soms smerige metafilm over kunst, koken en peristaltische perikelen.

In zijn kleinste film in tijden en zijn meest persoonlijke tot nu toe combineert Steven Spielberg op prachtige wijze het drama van een kind van gescheiden ouders met diens ontdekking van de cinema.

L’Innocent is een verrassende en originele feelgoodfilm van de Franse regisseur en acteur Louis Garrel. De film is een fascinerende mix van komisch drama en romantische actiefilm, met hoofdrollen van Louis Garrel (Le Redoutable) en Noémie Merlant (Les Olympiades).

Martin McDonagh stort een glorieuze spraakwaterval over de kijker uit in The Banshees of Inisherin, waarin twee vrienden plotseling geen vrienden meer zijn.

In 1933 creëerde James Hilton in zijn roman Lost Horizon een paradijs op aarde en hij noemde het Shangri-La. In hun documentaire onderzoeken Mirka Duijn en Nina Spiering wat er gebeurt als een fictief idee een toeristische trekpleister wordt.

In haar woeste speelfilmdebuut Rodeo onderzoekt Lola Quivoron gender in de wereld van illegale straatraces. Net als de hoofdpersoon overstijgt Rodeo daarbij categorieën.

Het derde deel van de Trois couleurs-trilogie waarin Kieślowski refereert naar de drie idealen van de Franse revolutionaire periode: vrijheid, gelijkheid en broederschap. De film werd genomineerd voor de Gouden Palm in Cannes en kreeg 3 Oscarnominaties: Beste Regie, Scenario, Cinematografie.

Het tweede deel van de Trois couleurs-trilogie waarin Kieślowski refereert naar de drie idealen van de Franse revolutionaire periode: vrijheid, gelijkheid en broederschap. TROIS COULEURS: BLANC won ik 1994 op het Filmfestival van Berlijn de Zilveren beer voor Beste Regie.

Het eerste deel van de Trois couleurs-trilogie waarin Kieślowski refereert naar de drie idealen van de Franse revolutionaire periode: vrijheid, gelijkheid en broederschap. De film won onder meer drie Césars en de Gouden Leeuw op het Filmfestival van Venetië.

Er zijn filmformules die vrijwel altijd werken en daar is deze Franstalige variatie op de road- en buddy movie er één van. Een lichamelijk beperkte levensgenieter en een introverte doodgraver trekken in een lijkwagen door het land. What’s not to like?

Met All the Beauty and the Bloodshed maakt Laura Poitras twee films: één over het leven van Nan Goldin in de jaren tachtig en negentig en één over Goldins strijd tegen de steenrijke Sackler-familie. Juist zo vangt Poitras de dualiteit van een fotograaf die haar privéleven tot kunst maakte.

Een jonge tiener vindt het vreselijk haar vader te zien huilen. Ze bedenkt een strijdplan dat niet alleen aandoenlijk is, maar ook een prachtige metafoor voor onze worsteling met het leven.

Sang-hyeon en Dong-soo verdienen goed geld aan het stelen van ter vondeling gelegde baby’s, om ze vervolgens aan te bieden op de adoptiemarkt. Wanneer moeder So-young terugkomt op de beslissing om haar baby af te staan, ontdekt ze de twee mannen en hun illegale praktijk.

De terminaal zieke dertiger Hélène vertrekt in haar eentje naar Noorwegen. Plus que jamais gaat over zelfbeschikking en de tol voor onze naasten. “Het is geen film over de dood. Het is een film over het leven in de eindfase.”

Gekker dan Lost Highway kon het niet worden, dus de interne logica van David Lynch’ Mulholland Drive is een stuk begrijpelijker. Het beeld van twee vrouwen, blond en donkerharig, twee Hollywood-archetypen, werkt als een caleidoscopische spiegelblik op de geschiedenis van Hollywood en de cinema.

Armageddon Time is een zeer persoonlijk coming-of-age-verhaal van de gerenommeerde filmmaker James Gray over de kracht van familiebanden en het najagen van de ‘American Dream’. De sterrencast van de film bestaat onder meer uit Anthony Hopkins, Anne Hathaway en Jeremy Strong.

Van het Belgische regieduo Charlotte Vandermeersch en Felix van Groeningen (The Broken Circle Breakdown, Helaasheid der Dingen). Naar de internationale, prijswinnende bestseller Le Otto Montagne van Paolo Cognetto.

The Whale is een aangrijpend drama met een fenomenale comeback van acteur Brendan Fraser als vader, die probeert opnieuw contact te maken met zijn vervreemde tienerdochter, gespeeld door rising star Sadie Sink

R.M.N. is niet alleen een hersenscan van Roemenië, maar van heel Europa, waar idealen van democratie en tolerantie onder druk staan. Mungiu’s beste film in jaren onderzoekt de vraag: wat drijft irrationele haat? “Je hebt weinig nodig om de ander als vijand te zien.”

In onze reeks “Voorstelling Gemist” vertoont Filmhuis Emmen op zaterdag 18 maart de film “Encore”. De voorstelling wordt vertoond in het Rensenpark, in het gebouw van Loods13. Vooraf reserveren is verplicht.

Het hartverscheurende Mass is een klassieke praatfilm. Zo’n film die je door woorden en voortreffelijk acteerwerk binnen enkele minuten vastpakt en vervolgens geen seconde meer loslaat.

Emily is een modern Brits kostuumdrama geïnspireerd op het mysterieuze leven van Emily Brontë, een van de meest beroemde en provocerende schrijfsters uit de geschiedenis.

Jaarlijks worden wereldwijd zo’n 30 duizend vrouwen vermoord door hun partner. De documentaire Look What You Made Me Do is bedoeld om daarover woede op te wekken. Maker Coco Schrijber interviewt onder meer drie vrouwen die hun mishandelende man hebben vermoord.

Guillermo del Toro’s versie van het klassieke kinderboek is een soms overweldigende mix van schitterend handwerk en duistere levenslessen.

Drie meiden op de drempel van vrouw-zijn ervaren in drie weken hoe het is om verliefd te worden, seksueel genot te ontdekken en met familiezaken om te gaan.

In Vortex breken de laatste dagen aan voor een hoogbejaard koppel in een krap appartement. Het is Gaspar Noé’s meest kwetsbare film en alsnog een meedogenloze sociale horror. Een even intieme als angstaanjagende reflectie op dementie, dromen en vergankelijkheid.

Een Oostenrijkse smartlappen­koning strijkt neer in een trooste­loos Rimini, waar hij voor gepensioneerde fans optreedt en betaalde seks heeft met zijn bewonderaars. Tristesse en vergane glorie alom in deze nieuwe film van Ulrich Seidl.

Leo en Remi, 13, zijn vrienden zo lang ze zich kunnen herinneren. De vriendschap is vrolijk, intens en bovenal onafscheidelijk. Toch lijkt een ogenschijnlijk onschuldige gebeurtenis genoeg om hen uit elkaar te drijven.

Deze remake van Akira Kurosawa’s Ikiru verplaatst het verhaal, over een bescheiden ambtenaar die in het aangezicht van de dood leert wat leven is, naar het Londen van de jaren vijftig. Met een glansrol voor Bill Nighy.

Holy Spider speelt zich af in de Iraanse stad Mashad, waar journalist Rahimi onderzoek doet naar een godsdienstwaanzinnige moordenaar. Ze vindt dat de politie er te weinig aan doet. De moordenaar heeft het gemunt op prostituees, die immers als zondig worden gezien.

Kan de connectie tussen twee personen zo sterk zijn dat het de natuurwetten overstijgt? Narcosis antwoordt voorzichtig positief op die vraag en laat tegelijk zien hoe rouw en verdriet zich niets aantrekken van de regels van logica en gezond verstand.

Op het Spaanse platteland raakt de Franse boer Antoine in de clinch met zijn buren. In het oplopende conflict staat ook een vastgeroest idee van mannelijkheid op het spel.

Met Tori et Lokita houden tweevoudig Gouden Palmwinnaars Jean-Pierre en Luc Dardenne de kijker een spiegel voor. Hun hartverscheurende observaties over de samenleving waarin we leven, confronteren ons met dat wat we niet willen zien.

Op het eerste gezicht is El houb een beklemmend lgbtqia+ drama in de Marokkaans-Nederlandse cultuur. Maar Shariff Nasrs speelfilmdebuut is bovenal een pleidooi voor dialoog. “Het is een universeel liefdesverhaal over een gezin dat moet leren praten over onderwerpen die gevoelig liggen.”

Competencia oficial neemt met sardonisch plezier het filmvak op de hak en vooral het eeuwig doen-alsof van de acteur.

In Boiling Point zien we de chef van een Londens toprestaurant bezwijken onder de immense druk. Het geweldig geacteerde keukendrama is gefilmd in één lange camerabeweging, waarmee regisseur Philip Barantini een ongekend gevoel van urgentie oproept.

Na bijna drie decennia van democratische stabiliteit flirt Brazilië met het fascisme. Drie journalisten van de krant El País onderzoeken hoe een anti-corruptie onderzoek door een gewetenloze rechter wordt misbruikt als instrument van ideologische vervolging en hoe dit extreem-rechts en Bolsonaro aan de macht heeft geholpen.

Vier IJslandse puberjongens uit ontwrichte gezinnen proberen te overleven in een hardvochtige macho-maatschappij. Beautiful Beings is een genadeloos maar trefzeker portret van toxische masculiniteit.

De Nederlands-Afrikaanse Grace (17), een meisje met albinisme, voelt zich met haar witte huid en slechte zicht een buitenstaander. Als ze danser Kya en haar entourage ontmoet, opent zich een nieuwe wereld. Maar hoever is ze bereid te gaan om bij de groep te horen?

Dankzij een fijne cast en lekker tempo vlieg je zo door het moordmysterie van komedie See How They Run, dat het werk van Agatha Christie zowel op een schild hijst als op de hak neemt.

Na filmtalent Kantemir Balagov staat opnieuw een grootse regisseur op uit de Noordelijke Kaukasus. Kira Kovalenko maakte een beklemmend en indringend familiedrama, waarin niemand durft te ontsnappen uit een verstikkende situatie. “Ze zijn allemaal gevangenen van hun eigen familie.”

De Oostenrijkse filmmaker Marie Kreutzer zet de kostuumfilm op z’n kop in deze sfeerschets van een cruciaal jaar in het leven van keizerin Elisabeth in Beieren: geen weelderige pracht en praal, maar een ingetogen film vol doelbewuste anachronismen.