Félicité is zoals de straten van Kinshasa waar de film zich afspeelt: bruisend, soms brutaal. De titel is meteen de naam van het hoofdpersonage, een zangeres in een nachtclub. Ze is een fiere vrouw, een zelfvoorzienende moeder van een tienerzoon. In het Westen zouden we hun leefsituatie onder de noemer ‘armoede’ scharen, maar het volstaat voor het kleine huisgezin. Althans, tot het moment dat zoon Samo betrokken raakt in een zwaar motorongeluk en Félicité een kapitaal bedrag moet ophoesten aan ziekenhuiskosten.
Ook de muziek is een bedwelmend, opvallend sterk element in de film. Na elk sleutelmoment volgt een nummer dat het verhaal muzikaal aanvult. Ofwel door Félicité zelf, in de bewuste bar waar ze werkt, alsof ze al zingend haar zorgen van zich afzet, ofwel gebracht door een klassiek koor, in een dromerige setting, als een soort soundtrack bij de gedachten van het hoofdpersonage.
Links:
- IMDb
- VPRO Cinema (★★★) ‘Overtuigt vooral als poëtisch portret van Kinshasa’
- de Volkskrant (★★★) ‘Overstijgt nu en dan het geijkte drama’
- NRC (★★★★) “De onvergetelijke stem van een Congolese moeder”
Trailer:
