Dumont bewerkte voor zijn film Jeannette een theaterstuk van Charles Péguy over de jongere jaren van de heilige in spe. We zien Jeannette gedurende twee levensfasen, als kind en als puber. Als kind draait ze radslagen en zingt uit volle borst over haar goddelijke passie. Haar mentale metamorfose van herdersmeisje tot de Jeanne d’ Arc die wij kennen begint hier. Dansend en zingend deelt ze haar bespiegelingen met een vriendin en ook met een non. De film vertelt Jeanne’s verhaal via een aantal rocknummers, dolzinnige staties op muziek van metalband Igorr. Terwijl ze zingend en headbangend de passieve christelijke deemoed ter discussie stelt omdat haar ziel naar opstand snakt, laveert ze tussen fantasie en gekte. Een door amateuracteurs bevolkte, onconventionele musical met flarden deathmetal en rap, die werkt dankzij een wonderlijke combinatie van ontwapenende naïviteit en ongebreidelde zelfexpressie. Een film die eens niet aan alle keurige verwachtingspatronen voldoet.
Links:
Bruno Dumont over Jeannette (Filmkrant)
Recensies:
