Thuis gaat Andrea door het leven als Adriana, maar liever noemt zij zichzelf Adri. Tegen haar moeder Clara zegt ze dat zij zich meer een jongen voelt. Als Spaanse in Italië is Clara zelf ook een buitenbeentje. In een mooi musical-achtig intermezzo zien we het viertal in synchrone bewegingen de tafel dekken, playbackend op een vrolijk Italiaans liedje. Langzaam wordt duidelijk waarom Clara liever met haar kinderen omgaat dan met haar man Felice. Het ongelukkige huwelijk heeft zijn weerslag op hun kroost, dat veel veerkracht toont. Soms ontsnappen Clara en Adri aan hun omstandigheden. Eventjes zijn ze dan gelukkig, tot Clara’s echtgenoot thuiskomt of Adri gemaand wordt ‘normaal’ te doen. L’Immensità gaat over hokjes en grenzen tussen seksen en tussen kindertijd en volwassenheid. Toch is het geen zware film. Dat komt door Crialeses visuele vernuft, met sterke scènes en fraaie beeldcomposities en doordat zijn jeugdherinneringen doortrokken zijn van nostalgie.
