In 2010 kreeg de Iraanse filmmaker Panahi een twintigjarig filmverbod opgelegd (sindsdien maakte hij nog vijf speelfilms op een verholen wijze) en hij mocht Iran niet meer uit. In deze intelligente, complexe film regisseert Panahi, regisseur en hoofdrolspeler, vanuit Jaban, een grensplaatsje bij de grens van Iran en Turkije, via zijn laptop op afstand een film. De crew werkt aan de andere kant van de grens. Het is een film-in-een-film, die gaat over vertrekken of blijven en over de betrouwbaarheid van de camera. In ‘No Bears’ gaat dat via twee gedoemde liefdesverhalen, die elkaar afwisselen. Eentje in de film die Panahi opneemt en eentje (reeël?) in het dorpje waar hij verblijft. De grote gevolgen voor de hoofdrolspelers in beide verhalen dwingen Panahi na te denken over de ethische consequenties van zijn werk als dissident-filmmaker. No Bears won in Venetie de speciale juryprijs en werd genomineerd voor een Gouden Leeuw.
