De desastreuze emotionele gevolgen van de Chinese éénkindpolitiek worden grandioos tastbaar gemaakt in So Long My Son. Centraal staat een koppel dat een kind verliest (of niet, de schijnbare verwarring begint al vrij snel). Een ramp in een land dat nog maar net de éénkindpolitiek heeft ingevoerd, maar dat belet hen niet om toch te proberen een nieuw kind te krijgen. Als de overheid onbehouwen ingrijpt bij een nieuwe zwangerschap, dan kan adoptie misschien redding brengen, hoewel dat ook verboden is. Al lijkt in het China van de jaren 80 aan alles een mouw te passen.
De puzzel die de regisseur legt, dwingt je als kijker om extra aandachtig bij de les te blijven, maar ondertussen neemt hij je ongemerkt in een emotionele houdgreep om je uiteindelijk midscheeps te raken. So Long My Son, een van de beste films van het decennium?
Links:
Trailer:
