Swan Song is een film over complexe emoties die moeiteloos beweegt tussen verleden en heden, droom en herinnering, verdriet en blijdschap.
Het Engels kent het woord sashay voor een zwierige maar nonchalante manier van lopen waarbij vooral de heupen flink bewegen. De gepensioneerde kapper Pat Pitsenbarger (een briljante Udo Kier in een rol gebaseerd op de echte ‘Mr. Pat’) sashayt terwijl hij, in een groenblauw pak en met een roze hoed, door de straten van een stadje in Ohio loopt, op zoek naar de spullen die hij nodig heeft om de haren van zijn overleden cliënt te knippen. De film sashayt op zijn beurt met hem mee. Swan Song geeft op een nonchalante maar zwierige manier alle laagjes geschiedenis en herinnering weer waaruit een stad en een subcultuur zijn opgebouwd. Bijzonder is het gebruik van slow motion vlak voor korte herinneringsscènes. Deze scènes verankeren de film in de geschiedenis. Swan Song presenteert een bitterzoete odyssee door zowel het landelijke Amerika van nu als de homocultuur van vroeger. Het is een film over tegenstellingen, met een soms tegengestelde aanpak: de stijl is soms overdreven camp, dan weer ingetogen en subtiel. Soms droevig — zoals wanneer we Pat zien wegkwijnen in het bejaardentehuis — soms vreugdevol, zelfs een tikje uitdagend — zoals wanneer hij het opneemt tegen een rivaliserende kapper (Jennifer Coolidge).
Het Engels kent het woord sashay voor een zwierige maar nonchalante manier van lopen waarbij vooral de heupen flink bewegen. De gepensioneerde kapper Pat Pitsenbarger (een briljante Udo Kier in een rol gebaseerd op de echte ‘Mr. Pat’) sashayt terwijl hij, in een groenblauw pak en met een roze hoed, door de straten van een stadje in Ohio loopt, op zoek naar de spullen die hij nodig heeft om de haren van zijn overleden cliënt te knippen. De film sashayt op zijn beurt met hem mee. Swan Song geeft op een nonchalante maar zwierige manier alle laagjes geschiedenis en herinnering weer waaruit een stad en een subcultuur zijn opgebouwd. Bijzonder is het gebruik van slow motion vlak voor korte herinneringsscènes. Deze scènes verankeren de film in de geschiedenis. Swan Song presenteert een bitterzoete odyssee door zowel het landelijke Amerika van nu als de homocultuur van vroeger. Het is een film over tegenstellingen, met een soms tegengestelde aanpak: de stijl is soms overdreven camp, dan weer ingetogen en subtiel. Soms droevig — zoals wanneer we Pat zien wegkwijnen in het bejaardentehuis — soms vreugdevol, zelfs een tikje uitdagend — zoals wanneer hij het opneemt tegen een rivaliserende kapper (Jennifer Coolidge).
