Synopsis
Mede dankzij de vergrijzing neemt het aantal films over ouderdom en dementie toe. Deze versie heeft toch weer een totaal eigen invalshoek. We beleven de film door de ogen en geest van de dementerende Anthony (een fantastisch spelende Hopkins), die de grip op zijn leven verliest in een Londens appartement. Zijn dochter Anne bezoekt hem regelmatig. Gaandeweg wordt in de film alle logica losgelaten en de kijker wordt meegenomen in Anthony’s verwarring. Hoe dit gebeurt is slim en gewiekst, maar hoe minder je weet, des te sterker is het effect. Tipje: We herkennen de dochter ook niet altijd meer (inderdaad een andere actrice) en er zijn sprongen in de tijd. Dat Anthony hierdoor in verwarring raakt en de controle verliest is voor ons zo meer invoelbaar dan ooit. Beklemmend, maar ook bijzonder knap en mooi. De film won 2 Oscars, voor beste scenario en beste acteur (Hopkins).
