Atli en Agnes liggen in scheiding, conflicten te over, al is het misschien nog net geen vechtscheiding. Uiteindelijk wordt Atli toch het huis uitgezet en ook mag hij zijn dochter niet meer zien. Hij trekt noodgedwongen weer bij zijn ouders in. Daar wordt hij getuige van een heel ander staaltje psychologische oorlogvoering. Het gaat om een boom op het erf van zijn ouders, die naar de mening van de buren teveel schaduw in hún tuin geeft. Terwijl Atli onhandig zijn best doet er weer iets van te maken, ziet hij de ruzie tussen zijn ouders en hun buren steeds verder escaleren. Op zwartkomische wijze laat Sigurðsson zien dat ruzies (en oorlogen) energie vreten en alleen maar verliezers kennen, terwijl het vaak over ‘niets’ gaat. En terzijde, bomen op IJsland zijn een uiterst schaars goed, het had heel wat voeten in aarde om deze boom op de set te krijgen.
Links:
Recensies:
