De dood zit een hoogbejaard stel op de hielen. Zij was psychiater, maar dementeert nu. Hij was filmcriticus die nog driftig werkt aan een boek over de relatie tussen dromen en cinema, maar hij heeft ook een hartprobleem. Zijn nieuwe boek moet af zijn voor hij al zijn kennis vergeet. Desondanks leven de twee – zij het vooral langs elkaar heen – samen in een Parijs appartement. Hun zoon Stéphane komt af en toe langs, maar voor zijn ouders zorgen kan de drugsverslaafde Stéphane niet. Noé (1963) maakte de film nadat hij zelf een hersenbloeding had gekregen en meer ging nadenken over de kwetsbaarheid van het brein en breder – het leven. De term ‘vortex’ staat voor werveling, draaikolk. De film is een somber en ook sober drama, vrijwel geheel in splitscreen, wat de gescheiden levens van het samenwonende echtpaar nog eens extra mooi benadrukt.
